برنامه ریزی الگوهای اسکان موقت پس از زلزله احتمالی منطقه ورامین با تاکید بر گروه های اجتماعی-فرهنگی

اسکان موقت به عنوان یکی از متداول ترین شیوه های تامین مسکن افراد بی خانمان به حساب می آید که در چرخه تامین سرپناه پس از سانحه ،بلافاصله پس از تامین سرپناه اضطراری و پیش از عملیات بازسازی مطرح می گردد.این شیوه از سکونت گرچه در یک برهه زمانی خاص مطرح شده و با گذر زمان کارکرد اصلی خود را ازدست می دهد، اما فرآیند برنامه ریزی آن با توجه به مفهوم عام مسکن (پاسخگویی به مهمترین نیازهای انسان نظیر تامین سرپناه ،خلوت،امنیت،آرامش روحی و روانی و..) بسیار حائز اهمیت می باشد و از آن جهت با اهمیت تر میشود که برنامه ریزی انواع الگوهای اسکان موقت از نظر گروه های مختلف اجتماعی(زنان،مردان وسالمندان)و فرهنگی(قومیت ها و مذاهب) باشد. این پایان نامه که با هدف برنامه ریزی الگوهای اسکان موقت پس از زلزله احتمالی منطقه ورامین با تاکید بر گروه های اجتماعی- فرهنگی تدوین گردیده است در ابتدا به بررسی و مطالعه ادبیات اسکان و الگوهای رایج در اسکان موقت و اصول و دیدگاه های موجود در سکونتگاه های موقت پرداخته و 51 شاخص در قالب 4 معیار اصلی شناسایی گردید و برای تحلیل آماری و گرافیکی از نرم افزار gisاستفاده شد و داده های مورد نیاز بر پایه 186 پرسشنامه در منطقه ورامین گردآوری شده است.منطقه مورد مطالعه به جز آسیب پذیری از نظر گروه های اجتماعی از نظر قومیت تفاوت های زیادی داشته و جزو اهداف اصلی این پژوهش است .نتیجه نهایی بر اساس ارائه راهکارهای لازم جهت کارایی بیشتر اسکان های موقت می باشد و در ضمن با توجه به روش ها و شاخص های گزینش شده سکونت در خانواده پذیرا مناسب ترین نوع اسکان و اولویت اول تمامی گروه ها شناسایی شد .